Herkesin Bir Adı Vardı Şiiri - Suna Doğanay

O benim dostumdu, arkadaşımdı benim.
Bir adı vardı herkes gibi.
Kaybettiğim her şeyin adı vardı.

Henüz çocuktuk o zamanlar.
Kaç yıl geçti, otuz mu, kırk mı?
Unutuldu…
Şimdi hatırlanmayan bir şarkı gibi.
Buluttan gemiler, kumdan kaleler dolanırdı,
Sevinçlerimize.
Her biri tozlu raflarda kaldı.

Sokaklara kokular yayılırdı
Semaverlerden buram buram,
Çaylar da çaydı hani.
Yani tadı bir başkaydı eskinin.

Koşar dururduk yasakların ardından.
Bir maceradan öbürüne atlardık kaygısızca.
Beyaz karıncalar vardı düşlerimizde.
Ve renk cümbüşü misketlerimiz.

Vazgeçilmezimiz,
Çocuksu taşkınlıklar
Yangındı her soluduğumuz.
Savrulduk yandıkça canımız, bir semaver düştü
Erken acılarıyla tutkularımıza ve yine hiçlerimiz,
Nasıl derseniz, öylesine tutuklu kaldı yazgılarımız.

Dağıldık hepimiz çil yavrusu misali.
Giderek hasretini büyüttüğümüz saman alevi
Unuttuklarımız ve o meşhur müzik kutusu.
Ve tüm sınırları aşan delice tutku
Hep bıçakla bölmeye kalkmıştık suyu.
Sanki hiç tanımamıştık korkuyu, sanki hiç yaşanmadı.
Adı anılarla saklı, çoktan unutulmuş nağmelerimiz.

Ve şimdi derin bir sessizlik çöktü.
Donarak yıldızların üstüne.
Benliğimiz kürek mahkumu, bedenimiz çığlık.
Kimi silindi, kiminin sustu sözü.

Herkesin bir adı vardı.
Çocukluğumun, gençliğimin,
Belki vefasız ömrümün.
Hayallerimin ötesinde bir şeydi belki.
Uçup gitti yalnızlıklara, o benim arkadaşımdı.
Eski benden bir şeyler bırakmıştı türkülere.
Adı gibi unutuldu, götürdü onu da giderken.

“Her insan yaşaması gereken zamanı yaşar.”