Herkese Yettim de Kendime Yetemedim Şiir ...

Herkese koştum, herkesin yarasına merhem oldum. Sanki bir eksiklerini tamamlama görevim varmış gibi davrandım. Onların ihtiyaçları benim önceliğim oldu. Kendi yükümü bırakıp onların yüklerini taşıdım. Ama bir gün anladım: Kendimi unutmuşum.

Herkese yettim…
Bir dostun gözyaşını sildim, bir başkasının omuzunda bir dağ gibi durdum. Sorunlara çözüm oldum, dertlere teselli verdim. Ama ne zaman aynaya baksam, karşımdaki yüzü görmezden geldim. İçimdeki kırıkları saracak bir el aramadım. Çünkü kimseye yük olmak istemedim.

Kendime yetemedim…
Kendi yalnızlığımda kayboldum. Çözdüğüm onca sorunun ardından, kendi sorunlarımı çözmeye gücüm kalmadı. Bir an durup düşünmek istedim: “Ben ne istiyorum? Benim neye ihtiyacım var?” Ama o kadar yorulmuştum ki, bu soruların cevabını bulacak halim yoktu.