Herkese Yettim de Kendime Yetemedim

Herkese koştum, herkesin yarasına merhem oldum. Sanki bir eksiklerini tamamlama görevim varmış gibi davrandım. Onların ihtiyaçları benim önceliğim oldu. Kendi yükümü bırakıp onların yüklerini taşıdım. Ama bir gün anladım: Kendimi unutmuşum.

Herkese yettim…
Bir dostun gözyaşını sildim, bir başkasının omuzunda bir dağ gibi durdum. Sorunlara çözüm oldum, dertlere teselli verdim. Ama ne zaman aynaya baksam, karşımdaki yüzü görmezden geldim. İçimdeki kırıkları saracak bir el aramadım. Çünkü kimseye yük olmak istemedim.

Kendime yetemedim…
Kendi yalnızlığımda kayboldum. Çözdüğüm onca sorunun ardından, kendi sorunlarımı çözmeye gücüm kalmadı. Bir an durup düşünmek istedim: “Ben ne istiyorum? Benim neye ihtiyacım var?” Ama o kadar yorulmuştum ki, bu soruların cevabını bulacak halim yoktu.

Belki de insanın en büyük savaşı budur: Kendine yetmek. Herkese yetişmeye çalışırken, kendi içindeki o boşluğu daha da büyütmek. Ve işte bir gün fark edersin, seni kurtaracak kimse yoktur. Kendini kurtarmak zorundasındır.

Herkese yettim de kendime yetemedim…
Ama belki de artık bunu değiştirme zamanı gelmiştir. Kendime de yetmeliyim. Çünkü yaralı bir ruh, kimseye gerçek anlamda çare olamaz. Ve biliyorum, önce kendi yaralarımı sarmalıyım.