Herkese yetişip kendime geç kaldım

Yaşam bir maratondu insana dair
Hiç durmadan koştum, soluksuz kaldım,
her kapıyı çaldım,
herkese yetiştim,
bir kendime geç kaldım.

Yıldızlar serpiştirdim gökyüzüne,
Denize umutlar döktüm.
Herkesin yarasını sardım da
Kendi kalbimi unuttum.
Bir nehir gibi aktım,
Çağladım çağlayanlar misali,
Susuz bırakmadım kimseyi de
Kendi köklerimi kuruttum.

şimdi bir aynadayım,
karşımda yabancı bir ben,
"neredesin?" diye soruyor,
"kendime yetişemedim."

belki de yol buydu,
belki de öğrenmem gereken,
herkese yetişmek değil,
kendime dur demekti.

Artık soluklanıyorum,
adımlarımı sayıyorum,
kendime yetişmek için,
kendimi bekliyorum.