Bahar Bahçe Bildim Şiiri - Olcay Kasımoğlu

herkes yüreğinin içinde
ona duran sevgili ister
bir ömre sığdıracak kadar

ben ömrümü ömrünün üstüne
koymaya dünden razıydım
dudaklarım belki şarabı kızıl değil
belki öptüğüm yer
cennete çevirmez susuz yerleri

benim de göz kenarları
her dem yılların iziyle dolu
ama her iz
ondan bir damla yaş olsun
aksın ömrüme
sonra yüzünü yıkayan
saçlarına dokunan
yağmurlar bile
sana benden yakınken
içimde sensizliğim kanadı

ne zaman duysam bir ses
ayrılığa ağlayan
içim köze döner
nasıl kıydın içimdeki
sana durmuş sana açmış
el dokunmamış kır çiçeklerime
oysa içimde topraktın
her günle
yeniden
yeniden harman yerine dönen

içimde ağladı sensizlik
biliyordum gidişinin
bendekine bitiş olduğunu
oysa ömrüm ömrüne,
ölümüne sevişti
bilmiyordum insan
yenilir mi nefsine
sen yenildin içindekine
ben olmadım hiç
senin durduğun yerde

ben hayat ve insandım
sen aşk ve paraydın
ben hayat oldum
insanlığıma aktım
sen aşktın parayla sıvadın
ben hiç olmadım, olamadım
senin düştüğün yere
bilmedim, bilemedim
gittin
hem de içinde güneşe doğmayan
mevsimleri de bırakarak bende

ben seni içimde bahar bahçe bildim
öptüm, sevdim
sevmedim başkasını

geçti yıllar
ve anladım ki
ben kendime haksızlık etmişim

sevmek
yarın dudağında
ömre yenilmekmiş sevdiğim
canim diyen sesine
sesini vermekmiş
sen kendin için
kendine bir yol çizmek için
beni sevmişsin
ben içimdeki yılların aşkını

bugün kendimi
çıkardım güneşe
bir güzel düşer mi
bu yüreğe
bilemem
ama bildiğim
içimdeki yaraya
yar diye
bir elin değmesine
hiç izin vermedim

kim bilir belki o zaman
kendime bencil sana cömert
sol yanım üşümezdi bu kadar

bugün içimi temize çektim
ve anladım ki
bu yürekte yoksun artık

içim acımıyor
tek acıyan yanım
kendime çok haksızlık etmişim

insan yeniden sevebilirmiş
inanmasaydım kendi masalıma
ama masallarda bitermiş
yolun açık olsun
artık sevdiğim değilsin