Herkes Kendice Haklıdır.

Rıza hocamın mısralarıyla:
“yangın!
Orman yangınlarının yanında hiç kaldığı bir yangın.
Ateşsiz, ışıksız, külsüz, dumansız…”
Neden herşeyi sevmek zorundayım ki?
İsyan etme hakkımı kullanamamak yada isyanlardan kaçmak…
Külçelerce kelimeler külçelerce acıların altında her saniye ezilmek,
Ve varlığından bile tiksinmek….Ölememek.
Dünyayı sevdim bir zamanlar cehennemi gördüm.
Ülkeleri sevdim sınırları gördüm.
İnsanları sevdim Tanrıyı gördüm, her yüzüyle…
Kırlıdım kırdım, öldürüldüm ama öldürmedim. Sevdim, ama …………………………..
Yandığım yangın bile yangın olabilecek hiçbir şeyi taşımıyor…
Ateşsiz, ışıksız, külsüz, dumansız.
Sancılara dayanmıyor bu yarım yamalak kalp…
Göhsümde boydan boya bir neşter izi ve aynalar küs bir beden…
Sanki ölüm kucağımda küçücük bir bebek,
Ve her gün o bebeği büyütüyorum bütün benliğimi vererek… Annem gibi.
Hayat içinde barındırdıklarını sevmek değildir.
Hayat barındırmadıklarını bağır çağır sevmektir. Ama ben…
Haklısın be Kaptan, hep önümüzde iki seçenek…Hangisini seçsek bir diğeri ölüm.