Herkes Kendi Mezarına Şiiri - Osman Miran

Minicik kuduz bir köpek, ısırırsa sahibini,
Hiç vefası kalmamıştır, hastalığın getirisi,
Kudurur etine düşer, bulamaz bir çaresini,
İşte böyle insanoğlu, unutur hep sahibini,

Yaradılışın gereği, hata yapmaya yatkınsın,
Bilerek ve bilmeyerek, pek çok günah işlemişsin,
Diyelim ki küfre dalıp, şeytanla yoldaş olmuşsun,
Bu durumda olsan bile, yine de affedilirsin.

Yeter ki samimiyetle, pişmanlık duy işlerinden,
Nedametle tövbeler et, affını iste Tevvab'tan,
Affını doğrudan iste, kaçın her tür aracıdan,
Unutma! Şah damarların, daha yakındır kefilden.

Tevbe kapısı açıktır, niyet et ve gir içeri,
Affını Rabbinden iste, yoktur mürşidin gereği,
Sevgili peygamber bile, Yaradan'ının elçisi,
Her ne istiyorsan iste, budur dininin direği,

Rasüle verilmemişken, tövbeyi kabul yetkisi,
Nasıl oluyorda bir kul, açıyor tövbe kapısı,
Bu kapılar hep açıktır, hiç kimsede yok tapusu,
Varsa aksini söyleyen, kalmamış Allah korkusu.

Ey İnsanlar birlik olun, doğru yoldan ayrılmayın,
Kur'an ile yola gidin, tefrikayla bölünmeyin,
Doğrudan erişim varken, sağda solda aranmayın,
Herkes kendi mezarına, imana kefil olmayın.

15.07.2023 20:44
İstanbul