Herkes Gibi Olmaya Bir Sen Eksiktin

Işıksız kaldım duvarlar arasında
Düşünceler parçalı bulutlu
Odanın sessizliği parçalanıyor dilimde
Engebeli yokuş, kaldırımlar düz bakar
Gözlerimin senli perspektifinde
Hissiyatımın yosun ıslaklığı
Sadece ıslak kaldı fikrimin mabedinde
Yarınlar oluyor, kuru yarınlar
Bugünün derdini çekecek kamufle giyiminde
Yeter artık çık şu beynimin en tatlı
en huzurlu, en seni bilen sarhoşluk bilinmezinde
Dakikalar saniyeleri kovalıyor kalbimin
yırtık damar yetmezliğinde
Sabah ezanları okunmakta sürekli
yatakta kıvranmakta olan ölü bedenimde
Nasıl bir histi mutlu olmak hatırlamıyorum artık
cam bardağın suyla karışık bulurken kendimi rakı diplerinde
Şiirler yazıyorum sana sadece geceleri yalnız olurken
Karşımda durup gülümserken sen bana nazlı gözlerinle
Özlemek diyorum sana, özlem kim diyorsun
Beni sevdiğini belli ederek karlı akşamlar evreninde
Belki bir gün yıllanmış şarap gibi anlarsın
her şeyin boş olduğunu dünyanın yalan nefesinde
En güzel insanları kaybetmek koyar belki bir gün
Kalbin kırık kalıp bir başına gerçekten düşündüğünde
Etrafında sahtelik satanlardan kaçarsın belki
Ne kadar kötü olduklarını sezdiğinde
Ve ben olmayacağım, seni unutmayı beceremediğim için değil
Seni artık sevmediğim için değil
Senin hayallerinin kuru gürültüsünden sıyrılıp
beyninin içinde volta atamadığımdan da değil
Sen de şu yalan dünyaya kanıp herkes gibi olduğun için...