Herkes Aynı Yere Gider...

Vardım bir dergâha,
Biraz daha kal dediler.
Görünce Yüce Rahman’ı,
Olasın ona kul dediler.

Dağlar anar cismini,
Kuşlar söyler ismini,
Yeller taşır zikrini,
Bu zikre yol dediler.

Kadir olan her işe,
Yetişenmiş mahşere,
Her izde bir köşe,
Savurdukça yel dediler.

İlim sende, veren sensin,
Gözü açar, gören sensin,
Aklı verir, kullan dersin,
Saçın olmasa kel dediler.

Sunsa bana divanını,
Döksem cümle günahımı,
Bana verir dermanımı,
Her ovada sel dediler.

Kalem olsa ucu bitmez,
Dertli ise acı bitmez,
Kralların tacı bitmez,
Bir omuzda kol dediler.

Okul değil durduğu yer,
Kimler gitmez kimler gider?
Ecel gelse herkes gider,
Musallada öl dediler.

Yıldız olsa gökyüzünde,
Durmuştur her sözünde,
Efendidir kul gözünde,
Çılgın ise del’dediler.

Aşk olsa yakar da yakar,
Gözlerden yaş yine akar,
Cümle âlem ona tapar,
Ateş olsan kül dediler.

Koyun postu giyinse,
Kurt fark etmez yine,
Hızır olup gelse keşke,
Her ağaçta dal dediler.

Elif yazar la’yı ekler,
Her canlıya hitap eder,
Mazlumun duasını dinler,
Yanlışları sil dediler.

Destan sığmaz ilmi için,
Göstermez yüzünü niçin?
Günahlar varsa kaçın,
Dilsize hep lal dediler.

Meyve verir kuru daldan,
Yel üfürür diğer yandan,
Yine ayet yollar makamdan,
Bu gittiğine yol dediler.

Çağırmazsan bulamazsın,
Aklındaysa yine anarsın,
Gelir birden ansızın,
Gelmesine ecel dediler.

Herkes aynı yere gider,
Dönen yoktur, giden gider,
Emrah acaba nasıl gider?
Beyaz olursun al dediler.