herhangi bir kadın işte...saçı başı dağınık.yüzü soğuktan çizilmiş...dudaklarında yarıkları ve kalbinde iki çocuğu arkada bırakmış bir adam...yol Dicle nehrine doğru uzanırken biz yürüyoruz ve kadın çıkıyor karşımıza elinde bir testi su ile...biz suyu içip yürüyoruz...yolda giden bütün yolcular Dicle nehrine bakarak ve kadının dediklerini düşünerek ve iç çekerek yürüyorlar...ben geceyi düşünüyorum...gece kum tanesi bir mutlulukla ve dünyanın içinde kaybolan ufak üzüm çekirdeği boyutuyla mutluluklar arıyorum...aklımda kadın...biliyorum bu coğrafya sefildir her yazıda...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta