Hercai Mor Şiiri - Feyza Muhurlu

I
Hali hazırda birikmişken hasretin
nasılda özlerdim ''narin ellerini''

Verdiğin dayanılmaz aşk ile;
kırbaçlarken ruhumu sen ey sancı!
bir kandil yeterdi hani üfle..sen...

Bir nefeslik canım vardı aslında,
güçlü göründüğüme bakma
vursan ölmem bile diyemezdim
diyemedimde...!

II
Şarkıda ki gibi:''mor salkımlı o sokakta'' yanayana bekliyor
sessiz; küçük kız çocuğu gözlerim..uçurumunu

Gökkuşağına uzanır gibi azimliydi önce
renkleri görmüyordu ki gözleri bağlıydı...
Aynı bıraktığın gibi kırılgan ama daha sabırlıydı
en güzel çiçeklerin dikenli olduğunu biliyordu artık..

Hep ölgün gölgesinde kalsa da doruklara sevdalıydı
Ateşler içinde mahçup kaldı,ardında yansa da elleri
Tabiatında hiç yoktu kaçmak,üzerine giderdi bilse de yenileceğini
Aslına sahip çıktı,yalanlar yakıp-yıksa da düş'lerini
Sanırlardı hep mutlu oysa ki; u'mutluydu hayattan..

Dünya yalansa eğer,nasıl yaşanılası olacaksa
hayalinde hep bir şans vermişti yüreğine
yürüdüğü yolda karşılaştığı yüreksizlere inat...
İnadına bir yaşamaktı bu adı..nla

III
Aşılamaz olduğunu bildiğim dağlar ardındasın artık
Bıraktım o sokaklarında ruhumu ellerine..
Tut'amazsın bilirim,yüreğin taşıyamaz ağırdır..
Acıya benzer birşey vardı benliğinde,göremediğim..

Yinede bilirsin;
kıyamam renklerinin solmasına..
Ben hercai mor kalsam da,
sen yine gök'yüzüm ol
hep sevdiğim gibi...

Bir eflatun..
19 02 2011 İzmir