Hercâi Çiçek Şiiri - Muzaffer Köndel

Bir hercâi çiçektim, dağ başlarında açtım, Yakasına takıp da, koklayanım olmadı. Öyle yalnız kaldım ki, bir selâma muhtaçtım, Karanlık köşelerde, yoklayanım olmadı. Oysa benim gönlümde, her mevsim ilkbahardı, Duygularım bir deniz, sevgim dünya kadardı, Gönlüme gölge düştü, yapraklarım sarardı, Vuslat limanlarında, bekleyenim olmadı. Çıplak ayaklarımla, düştüm çöllere yaya, Bir merhem çalamadım, sızlayan şu yaraya, Derdimi açamadım, avuç açıp Mevlâ’ya, Kanadını gerip de, saklayanım olmadı. Her zaman ben hercâi, her zaman ben suçluydum, Söylenmedik bir şarkı, bir ney kadar içliydim, Hüküm giyene kadar inan ki sevinçliydim, Sevda mahkemesinde, aklayanın olmadı.