Hercai menekşe Şiiri - Dağlar Özügüç

Hayatı bir masal gibi güzel başladı
Yıllar içinde gelişti serpildi güzelleşti
Her şey mükemmel olacak sandı
Çok sevdi ama karşılık göremedi
Yazılan şiirler tozlu sayfalarda kaldı
Sanki talihi ona gönül koymuştu
Çünkü bir kıymet bilmeze bağlanmıştı
İşte hayatının o bölümünden sonra
Hiçbir şey istediği gibi olmuyordu
İlahlar ona acımasız davranıyordu
Oda küstü kırıldı parçalandı
Hataları ile bütünleşmek istedi
Onlar da kötü birer tecrübe olarak kaldı
Sonrasını koyver gitsin
Gerisi o kadar bilindik şeyler ki

Aşık olmak güzel şey
Ama kıymet bilmek bambaşka
Aşk ona küsmüştü bir dahada dönmedi
Giden gitti yoluna mahsun ve yorgun
Kalan boynu bükük hemde dargın
Kaldı o kahpe pusuların
Koynunda yapa yalnız ve kimsesiz
Affetmediler, yardım etmedi hiç kimsesi
Oysa dürüst İçi dışı bir biriydi
Kaldı sevgiden yana yetim
Bu kadar yükü kaldıramadı
Çok çırpındı ama bir çıkar yol bulamadı
Bir sabah gün tam ışırken
Tavandaki halkaya takıldı gözü
Geçirdi hazırladığı ilmeği boynuna
“Bence Hayat yinede güzeldi”
Oldu bu alemdeki son sözü

Her ilkbaharda başı dik olurmuş
Sonsuz çayırlarda yetişen
Renkleri ile mağrur çiçeklerin
Sonbaharda ayazda kuruyunca
Bükülür başı yere eğilirmiş
Üzgün hercai menekşelerin
Sonu hep hazin bir hikayedir
Güçlüyken toprağı düşünmeyen
O güzel hercai menekşelerin