Her Zihin Kendi Geleceğini Doğurur

Parmaklarım, ironik bir sancının tuşlarına dokunuyor
Aylardan keder..
Solgun mevsimler oynaşıyor gövdemde

Aklımın tırnakları uzamış
Düş evimin duvarları baştan aşağı çizik

Bedenim ki, Ay’ın gölgesinde binlerce kurda dönüşür
Azgın dişlerinde kanlı hikayeler ısınır
Aşksa, yürek topraklarında vampir
Göğsümdeki ışığı emip durur

Güneş ne zaman yüzünü gösterse,
Umudumun elçileri, gülüşüme vahiy olur

Şimdi, usulca say dört kitabı
Ve diz çök! Hurafelerin gerçekdışı ayaklarına
Küçük kiyametler kopar
Bilirim ki, inancın sırattan ince
Daha dilindeyken ikrârının beli kırılır

Hadi, kendini bul! Hayatın zifiri yokuşlarında
Sen ki, şizofrenik tutkular besleyen kadın
Sıyrıl! toplumun erkil göbeğinden
Ki onlar, kalpleri bacak arasında atanlardan
Utanç dalları sunmuşlar genlerinin yolculuğunda

Sen, dirilmişken kendi soylu teninde
Hiçbir recm susturamaz sesini
Yaşamak için sarıl kadınlığına
Unutma!
Senin isyanın bile süt kokar, göğün rahminde.

NURGÜL OCAK 01:40
03.09.2013 “EYLÜL’E MERHABA”