Her Zamanın Çocukları Şiiri - Ahmet Arslan

Çocuklar
Çoklukla
Çocuktular göğün yokuşunda.

Bir taşı fırlatmanın gücünden
Dönüyordu, bağırlarına çektiği elleri

Baktılar, göremediler artlarında yükselen dumandan
Çığrış çığrış bir geçmiş tütüyordu henüz onlu yaşların pozundan

Çocuklar
Serpildiler
Dikildiler, boy veren ekin gülüşleri arasında
El orakta, eğildiler topraktan yana büsbütün
Açlıkların dününü pişman ettiler
Bir kursak doyarak çağlarında.

Çocuklar
Masumdu hep
İnsanla başlayıp insanla biten her bir savaşta.