Her yaz 120 günde mi biter ?

Hep mi acı olur ayrılıklar,
Yoksa benim mi içim acır her ayrılık olduğunda.
Hep mi o kapılara baktırır,
Kapanmadan önce son kez bakıştığımız.

Koltuğundaki sıcaklık duruyor hala gözyaşlarımda,
Gitmek üzere olduğun anlarda biriktirdiğim.

10 günde tatil yaptın hayatımda.
Sonra kapıyı yüzüme çarpıp da çıktın,
Geriye kalanlar ise ellerimden uçan fotoğraflar oldu,
kapının rüzgarından.

Beyaz bir çarşaf örtülürcesine cesedin üstüne,
Nasıl kabuk bağladıysa her yara,
Öylesine dokundun bulutlu duygularıma.

Belki bir dalga oldun Koca Ege’de,
Ben de vuruldum o güzel sesine.
Ve milyon tanesinin içinde tek bir tanesi,
Ancak böyle güzel bir ses çıkarabilirdi.

Gülün yaprakları solmadan gelsen bir sonbahar gecesi,
Gözlerinde yeni batmış güneş,
Teninden silinmeyen o veda busesi.

Sanki döndürmemişçesine dünya yüzünü karanlığa, tam 120 kere benimle birlikte.
aynı sıcaklıkla dokunabilsek birbirimize.

Otobüste,
İneceğin durağın hiç gelmemesi umuduyla yine atsa kalplerimiz karşı karşıya aynı ritimle.
Günün kaosundan yerini, aşık olduğum dalgaların sesine bıraksa yine sahil.
Ve uyusak,
göz kapaklarımızın altından bize gülümseyen yakamoz ışığında.

Aynı çocuksu heyecanla baksa bana,
gözlerimden yansıyan gözlerin.
Yerini bulsa yeniden yüzümde,
Hiç yadırgamadan.

Farkedemedim ki geçmiş bilmem kaç gün,
120 defa çevirdi yüzünü karanlığa Dünya diye umdum.
Anlayamadım bu kaçıncı sensiz gün, ve kaçıncı sonbahar içinde ben olmadan yaşadığın.

Farkedemedim ki sönmüş gözlerinden bana ışıldayan o yakamozlar,
Ve arkalarındaki ay’ları kendi gecelerime katmışım.
Sana ise bütün o 120 aydınlık gün kalmış.

Yasak bir elma oldun artık bana,
Her gece görebildiğim, ama tadına varamadığım.

Ve Kasımpatıların ardında kaldı gözüm,
Bir gün buluşur da koklarız diye…