Her Sonbaharda Ağlarım

Her sonbahar bir kopuştur, göçüp gider göçmen kuşları
Her sonbahar gözyaşıdır, benim için
Dinmeyen bir derin acıdır
Yapraklar dökülür birer, birer
Her yaprak dökülüşü
Bir ölüm
Bir yok oluştur
Dikenleri yüreklere batan
Her anı feryat, figan olan
Sonbahar
Sen yanımda sahte gülüşler, küflenen duvar gibisin
Rengârenk çiçekleri kurutan sonbahar, senle sararıyor al güller

Ey sararıp giden yapraklar, hüzün çiçekleri, özlenen sevgiler
Her sonbahar esintisi gülümseyen dudaklarda acıya
Gözlerde hüzne dönüşür
Yapraklar döküldükçe
Çırılçıplak
Kalmaktan korkarlar
Derde bürünen ağaçlar
El ele tutuşup gezen yavuklular
Sevmezler hazan’ı
İçim içimi kemiriyor, hiçbir zaman ölmesin vuslat çiçekleri
Tükenmesin haz, tükenmesin yaşam, bitmesin masmavi günler

Yazdan kalan ne varsa alıp götüren, zümrüt yeşilliği bitiren
Hüznüne eşlik eden, yürekleri aşındıran sonbahar
Eylül akıp giden kısa bir ömürdür
Ekim’de kümelenir bulutlar
Göğün rengi külleşir
Kasım’da sonra
Gelir kara kış
Her gelişine ağladığım
Kış, sevinmedim seni
Acıların kuytusunda
Ayrılığın sınırını zorlayan
Sonbahar
Vesikalı bir kadın yüreği gibi
Seninin her gelişinle
Yüreğim yorgun düştü
Uçup giden göçmen kuşları! Şimdi zaman hazan
Mutluluğu yaşayamam, ölümün kıyısında yapraklar dökülürken

Her sonbaharda ömür çabuk biter, hüznün gözyaşları dökerim
Dalında sararıp dökülen yapraklar, güz içimi çekip alırken
Solan güllerin kızaran, moraran yaprakları
Yere düştükçe
Ağlarım için, için
Yaz’dan hazan’a geçiş
Benim için
Korkudur
Paniktir
Sen
Hiçbir zaman sonbahar olma
Ey seven, sarıl sevdiğine sarıl, hazan’da yaşadığın hüzne aldırmadan

Mehmet Çobanoğlu
19.09.2019
İstanbul