Her Sonbaharda Şiiri - Mustafa Kemal Erd ...

her dışarı çıktığımda SONbaharda,
biliyordum yaprakları sana getireceğimi...

dolaşırdım aylak da değildim,
Aşk vardı ben de içerdim sakıncasız,
demlenirdi çorbalar hasta yatağından kalkamayan canlar için,
bir serin koku tıkardı kulaklarımı,
kalabalık kahvehanelerin önünden geçerken kapardım gözlerimi...

hangi tasa bir madeni para atacağımı bilmeden dururdum,
yüzüne bakardım kirli sakalların,
ağlardım,
damlalar düşerdi beyaz mendillere ki kalmamıştı siyahlığı sevginin...

adımlarımı sıklaştırırdım karanlık ışıklarda,
bir nefes alsam seni çekerdim içime,
kavuşma heyecanı sararırdı elimdeki yapraklar gibi...

ince bir keman çalınca yüreğimde beklerdim,
tellerin bana vuruşunda seni özlerdim...

kırık bir sandalyenin silinmemiş masasına oturur kalırdım,
koyu bir kahve alırdım gözlerin gibi,
ağlardım,
içerdim,
seni,
acıttığında şekerler gülümserdim kederime...

denize karşı...

sana karşı kısılır kalırdı gözlerim...

sözlerin gelirdi aklıma düşmezdi aşağıya gönlümden,
ben deli severdim deli değildim,
deliydi bana tüm bakışlar senden gayrı...

bir balerinin parmak uçlarında dönüşü gibi geldin kalbime,
çalkalandı hücrelerim,
sözde delikti derimin noktaları,
ne kadar çok seviyormuşum ben seni,tıkadığında anlamadım damarlarımı
bütün kanlarım çekilmişken yüreğimin kenarına,
ben simsiyah teselli arayan o gölgeler gibi değildim,sevdim...

öncesinde,sonrasında,şimdisinde
sen bilmezsin zamanlara baş eğmeyen bu sevdayı,
yıkar geçer bütün duvarları,
bir de taşlar olmasaydı ayaklarımın altında...

kadife sesli,çikolata renkli sanatçıları çağırır dururdu TV'de cumhur önal,
ben bakmazdım rengine sevdanın,
siyah olması yüreğimin kırmızılığında erimeyecek ya derdim...

erimedi...

tüm bildiklerimi bana annem öğretmedi,
babam erken gitti,
içkiden değil,
fazla sevmekten,
bağlanmaktan...

bu kadar duyguyu hangi hücreme işlediyse Allah,
biliyormuş kendisine de boyun eğeceğimi,
şeytanı göndermiş göndermesine de,
ateşleri söndürecek bir his vermiş bana...

kaderimi yazana isyan edecek kadar deli değilim,
sevecek kadar deliyim,
hatta ölecek kadar bile değilim deli...

ölmek eğmektir boynu,
sevmek dimdik durmaktır ayakta...

gülmesine gerek kalmadı dudaklarımın,
yüreğimdeki kahkahaların neşesine ortak koyduğum o sevgili,
tırnaklarını keserken ve boyarken de seviyordu beni...

cahildim bebekliğe,
bilmedim emeklemelerimi,
şimdi sürünecek kadar bir sevdanın halılarında tozlar yutuyorum...

öksürmüyorum,
sevgiden Aşk kusuyorum etrafa...

solup gitmeyecek bir mevsim koydum gönlüme,
HÜZÜN çürümez,
sonu yoktur baharın adı gibi,
GİZLİ bildim ben o sevdayı...

yastıklarda,
ellerimde,
gözlerimde izi yok,
bizi var Aşk'ın...

sönmeyecek ateşler avuçlarımı yakarken dua etmek ne zor,
ettim,
melekler kanatlarını yaktı sözlerimde,
yıldızlar düştü önüme,
bastım geçtim,
bir kocaman parlaklık aldı gözlerimi,
arkasında güneşler patladı,
bütün iklimlere adını değişik işledim,
kimse bilmedi...

sakladım...

ecel o meşhur meleğini geri çekti,
biz kaldık kendi kendimize...

ölebilirdim ama durmak istemedi damarlarımda kan,
her damlasıyla yüreğime götürmeye devam etti seni,
bütün odalar doldu...

şimdi ben bu kısacık yürüyüşten sonra bir tek atmadan dönüyorsam sana,
hiç bir meyin sallayamayacağı derecede seviyorumdur seni,
ki
ben iki yuvarlak çukur içerisindekilere ölmeye hazırken...

bütün yangınların bir kundaklayıcısı vardır,
elinde kibrit atmaya hazır beklerken,
ben yummadım bile gözlerimi,
üzerimdeki sevdanın kolay tutuşur yanlarını göğsüme dikmişim...

SONbahar bu,
hüzün,
hasret,
delice bir gayret içinde hissettiğin,
patlamaya hazır bu dinamitin ucunu tutuşturdun,
yakınız,
kaçabilecek kadar zamanın kalmadı...

en fazla otuz saniye,
arkanı bile dönmeden karışacak parçalarımız,
ateşi bıraktığın için aşığım sana...

belki üçüncü beşinci yedinci dereceden yanarız,
Aşk bu ya,
yüreğim her zaman hazır ecel gelecekse...

gelmeyecekse beyaz sargıların içerisinde gülümseriz birbirimize…