Her Sonbahar Yaşlı Bir Çocuktur

O kadar çok matah oldum ve irkildim ki; şöyle bir dağ evine sığınacak kadar acizleşebilirdim...
Sırf daha çok kendimi kaybetmek,sonra taşların arasına girecek kadar ödlek olmak için! ..
Ve yaslardım size yüzümü, damıtır gibi.
Sonra ne olurdu bilmem,
Benim bu kaybolmak isteyişlerim.
Sizi ne çok sevmelerimden başka ne olabilirdi ki?
Bazı çocukların yaşlı olduğunu düşünmemişliğin sancısıydı benimkisi...
Gerisin geriye dönüşler mi?
Yaşanmamışlığın izlerini oralara resmetmek kadar azınlıktan başka,ben olabilir miydim hiç?
Saman sarısı kadar eminim ki; güz sancısının yerini ölüler sarıyordu.
Başka hiç bir şey yoktu...
Daima kendimizi gölgelere sunmak,sonra savurmak saçlarımızı rüzgara,
Alıp gidememek keza bir başkasıymış gibi yeniden orada yaşamak,
Sonra özlüğün üveyliğe geçişini izlemek kadar bu hicranların başka bir adı olabilir miydi?
Sanmam. Çünkü oralara bir -Camus-ya da -Atay- gelmemişti.
Şimdilerde gözler pek ahenklidir ya, işte o çokyüzlülük sergisinden başka hiç bir halt değildir! ..
Bu bizim kanımızdaki cehalet ve ürperti bir başka alemce bilmeksizin kendi içinde sürüp gidecek kadar da,
Naif ve ölcüsüz bir rüzgarın fısıltısından farklı bir şey olamazdı...
Biz karanlıkları benimseyişimizle övünecek kadar bir sonbahardık çünkü.
Ki talihimiz var ki; kış gelmedi. Fakat her sonbahar yaşlı bir çocuk olarak
İçimizde simsiyah ve samimiyetsiz kışa bir çay olarakta kalmayı marifet sayardık.
Yani demlenirdik büsbütün. Biz yanardık,onlar içerdi kanımızı damla damla! ..
...

Sarı Sayfalar Spesifik