Gece sessiz ve ıssızdı. Kedilerin miyavlamasından başka hiçbirşey duyulmuyordu. Rüzgarın acı uğultusu kışın yaklaştığının habercisiydi sanki. Uzaklardan yaklaşan bir karaltı gecenin zifirisine karışıyordu. Gelen onbeş yaşlarında genç bir çocuktu. Üstünde incecik bir gömlek,ayağında yırtık bir kot vardı. Üşüdüğü her halinden belliydi. Yol kenarında bulunan çöp bidonuna doğru gitti. Belli ki yorgun ve bitkindi. Çöp bidonunun kapağını zorla açıp içini karıştırmaya başladı. Bulduğu küflenmeye yüz tutmuş yarım tost parçasını yedi. Alışıktı günlerce aç kalmaya. Neler yememişti ki...
Ne annesini ne de babasını tanıyordu. Bilinçlendiği anda kendini bir yetimhanede bulmuştu. Bunları düşünecek halde değildi.
Soğuktan korunacak bir yer bulmalıydı. Biraz daha yürüdükten sonra bir caminin önünde olduğunu gördü. Düşünmeden caminin avlusuna girdi. Caminin kapısını eliyle itti. Hayret kapısı açıktı. Demek ki caminin hocası kapıyı kilitlemeyi unutmuş diye düşündü.
İçeri girdiğinde şaşkınlık içindeydi. Hoca kalabalık cematine vaaz veriyordu. Bu saatte imkânsızdı gece yarısını çoktan geçmişti çünki. Aslında o kadar çok uykusu vardı ki... Ama hocanın eliyle işaret ettiği yere oturmak zorunda kaldı.
Hoca vaazine devam ediyordu. Birden durdu. Önde oturan bir kişiye, hemen eve gidip yiyecek birşeyler getirmesini söyledi.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
