Her Şeyin İlki Olur Şiiri - Erdal Sayıl

Ne demiştin hatırlıyor musun...?
Mahvettin beni...
Mahvolmak kavramı yetersiz kalır...
Hissettiğim yepyeni;
Yakıp kül eden beni dudaklarında...
O halimi nasıl anlatsam sana...?
Güneş'in göbeğinde olsam, erimezdim o kadar...!
Ancak sevgi ateşi böyle derinden yakar...

Git diyordu sözlerin,
Davetkardı gözlerin,
Pençe-pençe, al-al yüzlerin...
Sağ kolun kuşatmıştı solumu;
Şaşırmıştım yolumu...
Yastığa serili başın zarif,
Çekici ve latif...
Gel...! diyordu dudakların konuşmadan...
Git,git,git...! yeter,yeter,yeter...
Diyordun fısıltıyla,
Davetti bu...!
Biliyorduk ikimizde...

Yüreğinin atışı hızlıydı, ürkekti...
Ne kadar talihli, ne kadar mutlu;
Erdal, seni öpen ilk erkekti...

Yaktın beni, sen de yaktın...!
Demiştim, hatırlıyor musun...?
Sense; mahvettin beni...

Yakmak ve mahvolmak...!
Birimiz mahvoluyor,
Birimiz yanıyor...
Ne kadar çirkin kelimeler...

İtiraf et, itiraf et ne olur;
Neresi kötü, neresi yasak,
Ne güzeldi değil mi...?
İlk öpücüğümüz...