Her şeyim oldu Şiiri - Cevdet Altay

Her şeyim oldu –
ağrılı başım, kanayan yaram,
sevdalı yüreğim, terk eden dostlar,
kayıp ettiğim yıllarım, sağlığım,
eşim, arkadaşım, can yoldaşım;

çığlıklarımı geri çeviren gök yüzü,
burnumun direğini sızlatan hayaller,
yazı bir türlü gelmeyen kış,
herkesten sır gibi sakladığım,
umutsuz acılar;
ışığa hasret günler,
zindanlara mahkûm geceler,
yaşları buharlaşmış gözler,
mutluluğun yasını tutan bir ömür.

Bir tek talihim olmadı,
göğsüne yaslanacağım,
gölgesinde soluklanacağım,
tökezlediğimde elini uzatan,
çığlıklarıma ses, hayallerime ortak,
acılarımın tesellisi, umudu,
bayramlarımın tatlısı, şekeri,
akşamlarımın huzuru, neşesi,
yarınlarımın yol arkadaşı olacak.

İnsan alışıyor talihsiz yaşamaya…

Dünyayı, açık ceza evine benzetiyorum,
kendimi, çaresizliğe mahkûm etmişim
bu uçsuz bucaksız ceza evinde,
hapsindeyim kaderimin.

Kahkahayla gülmeyi unuttum…
Bir tebessüm yeter de, artar bile.

Dostlukların, o kadarda önemli
olmadığını kavrıyor insan,
çünkü dara düştüğünde,
dost sandığın, bir Allahın kulunu,
göremiyorsun yanında.

Böylede yaşanıyor, acılara inat!
“Bayram benim neyime?” deyip,
çıkarıyorum takvim yapraklarından
doğum günlerini, yıl dönümlerini,
atıyorum hafızadan,
soranlara “unuttum” diyorum.

Bir amaç edinmişim kendime:
beklentilerimi insan odağının
dışında tutarak, insan gibi yaşamak
Cevdet Altay