Çocukluğun kıyısından geçip gitmişim gibi akıp gidiyordu zaman. Akan bunca şeyin arasında bunun sözü edilir mi, bilinmez. Öyle ya; “her şey akar, bir ırmak gibi…”demiyor muydu, Herakleitos. Akıcı bir hayat, her şeye akan,her şeyi akıtan…Değişiyordu her şey, ben bile… Gecikmeli de olsa akan zamana, hayata gözyaşına uyumum, yine de değişimini iliklerime kadar hissediyordum her şeyin…
Gecikmeliydi diyordum her şeyi hayatımın. Bir yıl gecikmeli olarak bitirdiğim İmam Hatip Lisesi’nden sonra beş yıl daha beklemem gerekecekti üniversite için. Bu arada yaş otuz üç, askerlik henüz yapılmadı. Akademik kariyer için gecikmişim. 27 yaşında profesör olanların efsanelerinin anlatıldığı bir ülkede benim altmış yaşımda profesör olmam gereksiz artık.
Hayatı hep geriden takip etmenin hantallığı çöküyor yer yer üstüme. Yaşama geç katılmanın bedelini hep öderim. Okula işe, randevularıma, ödevlerime ve sınavlarıma hazırlanma da geç kalma rekorları kırdım her zaman. Babam otuzundan sonra ev, iş ve eş sahibi olmuş. Ortanca ağabeyim randevularına geç kalmakla meşhurdur. Aileden örnekleri çoğaltmak mümkün. Velhasılı bu geç kalma işi fena halde canımı sıkıyor.
Eskiler, sabah erken kalkmanın faziletinden dem vururlardı. Galiba haklılardı. Geç yatmak ve geç kalkmakla hayatta bir bereketin hasıl olmadığının resmidir hayatım.
Hayatta geç kaldığım her şey, karşıma oldukça yüklü bedeller isteyen kabuslar olarak hep karşıma çıktı. Geç yatırdığım telefon, su, elektrik faturaları; öğrenci ve öğretmen olarak geç girdiğim dersler, öğrenmede geç kaldığım ve şimdilerde oldukça sıkıntısını çektiğim yabancı dil yüzünden ve şimdi hatırlamadığım durumlar, olaylar ve kişiler karşısında hep bir bedel ödemek zorunda kaldım.
Ancak, doğacak çocuğum bana dede demesin diye evliliği erken yapmamı bunların dışında tutmam gerekir sanırım…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta