Sadece yolculuk, sadece yollar dağıtıyordu içinde sıkıntıların beden titreyişlerine sebep olan etkisini…
Damarlarından akan kanın hızını hissediyordu, korku ile açılan gözlerinden, damarlarının şiştiğini hissediyordu, hesapsız bir direniş acımasız bir kasılma vardı bedeninde durmayasıya titreyen eline bakıyordu, sert bir şekilde sıktığı dişleri arasından, mırıltıya benzer bir sesle, kendi kendine “ruhumu cezalandırıyorsun” diyordu. Ve ansızın elini dizlerine vuruyordu, tek eliyle de aracın direksiyonunu tutuyordu…
Sanki kendi kendine yalvarıyordu “ruhumu eziyorsun” diyerek…
“Yeminler perçinleyemezdi yalanları doğruların üzerine” diyerek tekrar dinginleşerek, hayatın çoğu zamanlarını ıskalarken, vazgeçilmiş tüm istekler sıralanırdı aslında gerçeklerin ardında kalan isteklere…
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
