Her şeye Rağmen Şiiri - Hasan Başdemir

Gözlerimi kapamışım, görmüyorum gökyüzünü.
Yine de başım yukarıda, hissediyorum geride ne varsa.
Biliyorum önümde deniz,
Arkam ise tüm yaşanmışlıklarla dolu.
Bırakıp gidesim var neyim varsa!
Atıp kendimi denize kaybolmak dalgaların arasında,
Özgürlüğe dalmak, arınmak istiyorum.
Tam da o noktadayım aslında!
Başlangıçta!
Ya da sonun başlangıcında…
Ya da her neyse…
Galiba bir taraf son bir taraf başlangıç.
İşte oldu. Bir şeyler hissediyorum.
Dalgalar parmaklarımın uçlarını okşuyor.
Ve o anda fark ediyorum ayaklarımın çıplaklığını.
Ve de çıplak ayakla verdiğim o mücadeleleri…
Tereddütteyim hala! Yani sınırda.
Tam da bıçağın sırtında!
Atmak denize bu yorgun bedeni kolayken,
Zorlayıp mücadeleyi seçmek.
Kaçmak kolayken,
“Kalıyorum! ” demek…
Ya da ne yazı ne de turaya gitmek!
Dik atıp yuvarlak parayı,
Hep o denizin kıyısında mı yaşamak?

Yaşamak deyince aklıma geliyor onun güzelliği.
Bir geri adım attığımı düşünüyorum.
Evet, işte attım galiba geriye adımlarımı.
Haykırabilirim artık,
Yaşıyorum!
O halde devam hüzünlü akşamlara,
Devam aşklara, yeni masallara…
Devam mahallede tur atmaya, alışverişlere…
En önemlisi de güzel dostluklara, dost kalmaya…
Devam işin özündeki özelliklere…
Ya da fasulyenin de nimetten sayıldığı zamanki faydalarına...

Yani ey can!
Devam hayat kavgasına,
Devam yaşama sımsıkı sarılmaya…
Önünde durduğun denize ve dalgalara rağmen,
Sırtında yürüdüğün bıçağa rağmen,
Her şeye rağmen, yaşamaya devam…