Her Şey Yoluna Girecek Şiiri - Belgin Yazar

Yoğun bir iş gününün ardından,
Evine gelmişti özlemle.
Kapıyı açmasıyla birlikte,
Evini ne kadar sevdiğini düşündü bir kez daha.
Tamam, belki kendine ait değildi,
Ama olsun tam istediği gibi bahçeli bir evdi.
Mutluydu evinde.

Sobasını yaktı, kahvesini aldı,
Radyosunu açtı, sevdiği parçaları seçip yerleştirdi miksere.
Ev yavaş yavaş ısınmaya başlarken, daldı düşüncelere…
Hayatının son beş yılına tanıklık etmişti evi.
Nice acılara, mutluluklara,
Ağlamalara, gülmelere,
Ve sevdalara…

Bir sevdanın son günlerine tanıklık ederken,
Bir başka sevdanın doğuşu da bu evde olmuştu.
İçi yanmış,
Günlerce, gecelerce ağlamıştı sevdası bittiğinde.
Tam sevdalara küsmüşken,
Yeniden filizlenmişti bir başka sevda…
Zaman hükmünü sürmüş,
Bu sevdası da yenik düşmüştü zamana.
Her köşesinde anıları vardı.

Postacının kapıya sıkıştırdığı faturaları açtı,
Yaşamanın bedeli, dedi gülümseyerek.
Ödenecekti hepsi, yoktu kaçışı.
Hiçbir zaman düşünmeden harcayacağı parası olmamıştı.
Ama kimseye de muhtaç olmadan yaşamıştı.
Kendi seçmişti bu yaşamı,
Asla da şikâyet etmemişti.

Son iki yılı zorlu geçmişti aslında.
Fazladan iş yükü binmişti üzerine.
Evine çok yorgun gelir,
Ne kendisiyle ne de eviyle ilgilenir olmuştu.
O güzelim rengarenk çiçeklerle dolu olan,
Mis gibi kokan bahçesi bile bakımsız, sahipsiz kalmıştı.

Hepsinin üstüne var mı yok mu olduğu belli olmayan,
Mutluluktan çok üzüntü veren,
Soru işaretleri, acabalarla dolu bir beraberlik yaşamıştı.
Adının ne olduğu bile belli olmayan…
Bu da çok yormuştu onu.

Kendi hayatıyla ilgili kararlar almaya alışık biriydi.
Bir başkasının kararlarıyla hayatına yön vermesi,
Yaşanan belirsizlikler zorlamış, yormuştu.
Rüzgârın önünde savrulan kum tanesi olmak istemiyordu.
Noktayı koymuştu sonunda…
Sırada yükünü artıran işi vardı,
Onun da kısa süre içinde yük olmaktan çıkacağını,
Öğrenmişti bugün…

Tekrar eski haline dönebilir,
Eski, hayata bağlı,
Yüzünde gülücükler eksik olmayan kadın olabilirdi.
Kendini çok özlemişti, çok…

Yerinden kalkıp mutfağına yöneldi.
Çocukları az sonra gelirdi,
Bu gece de karınlarını doyurursa, ondan mutlusu olmayacaktı.
Tek eksiğim, aşk, diye düşündü.
Elbet o da olacaktı bir gün.
Ama önce kendi olmalıydı yeniden.

“Hak ediyorsam hayat bana aşkı verir,
Onu da zamana bırakayım” dedi gülümseyerek.
Her şey yoluna girecekti, yürekten inanıyordu.

Müziğinin sesini biraz daha açarak geçti mutfağına,
Yüzünde mutlu bir gülümseme ile…

17.03.2010