Her şey seninle Şiiri - Tanju Çubukçu

her şey seninle başladı,
ama seninle bitmedi.
gerçekten de bitmedi bir şey,
bitsin istedim çok şey ama...
gel dedim gelmedin, üzüldüm.
sonra geldin ama sevinemedim.
tuhaf şeyler vardı kafamın içinde,
küçük küçük sevgililer senin yerine...
çağırdın, bu sefer de ben gelmedim.
gittin öfkeyle, rastgele biriyle...
hem çok önemsedim, hem de hiç!
sonra anladım ki insan,
bir kere saramadığını;
açılan o koskoca yaranın içine koyup,
orada saklıyor.
gidiyor, koşuyor, kaçıyor, ama hep kaçıyor.
ama çok acıyor öyle böyle değil,
kaçtıkca yara her yerinden yeniden açıyor.
ben kanmadıkça sana,
o kanadıkça kanıyor, bayağı can yakıyor...
sen bir kenarda hep oturuyorsun,
sanki gözünün önünde oynayan bir çocuk gibiyim.
düşüyorum,
düştükçe daha da çoğalıyor yaralarım.
işte işin en başında sen gelmedin ya,
ben de seni kırptım kırptım,
kendime senden, küçük küçük sevgililer yaptım.
hani sonradan ben de sana gelmedim ya,
işte galiba sen de beni paramparça yaptın.
yaptın ki;
ben o gün bu gün bir daha kendimle bir araya gelemedim...