Her şey ama her şey belliydi

Her şey ama her şey belliydi

Sensiz çekilmezmiş bu ömür, bu şehir.
Geç anladım, geç farkına vardım.
Oysaki daha gitmeden belliydi acısı.
Namelerde, sözlerde saklıydı sancısı...
Durdum; Baktım son kez gözlerine.
Ağlamaklıydı, derin derin uzaklara bakmaktaydı.
Sustum; o kadar çok şey söylemek isterken.
Anlattım sonra gideceğim yolları,
O uzak diyarı, sensiz geçecek yılları...
Sustun; o kadar çok şey söylemek isterken.
Baktın; gözlerinde tattım hasretin ağrısını...
Her şey ama her şey belliydi.
Gideceğim, sensiz yarım kalacağım.
Sesinin titremesinde gizliydi,
Yangınlar içinde kalacağım.
Öptüm; yandı ateşinde dudaklarım.
Kurudum, susuz kaldım senden giderken.
Vakit gelmişti ama biz asırlar öncesinden
Biliyor gibiydik ayrılacağımızı.
Sarıldık; susuzluğumuzu gidermek istercesine,
Acımızı dindirmek istercesine,
Göz yaşlarımızı gizlemek istercesine,
Zamanı öldürmek istercesine...
Binip dayadım otobüsün camına başımı.
Ağlıyordum, yanıyor, kanıyordum...
Sallanan elinin temposuyla
Hızlandı beni senden çalan otobüste.
Ağlıyordu, bağırıyor, haykırıyordum.
İsyan edip küfürler savuruyordum kadere...
Sonra kayboldu otobüsün arkasında bedenin.
Görünmüyordu şehrimiz, görünmüyordu sallanan elin...
Bir kor düştü içime,
Tutuştu ruhum, yandı, yok oldu tüm inançlarım.
Daha senden gitmeden önce belliydi her şey.
Geç anladım, geç farkına vardım.
Kadere, alın yazıa karşı gelemedim.
Engelleyemedim olacakları, öldüremedim zamanı.
Affet sevgili, affet beni.
Bırakamadım ellerine kendimi
Saklayamadım kendimi sana.
Affet sevgili, affet beni! ..

Alperen Karadağ
26.04.2003
Ankara / Mamak