Her Şair Şiirini Kendine Söyler

Kurumuş yapraklar,
Dünyanın sırtına düşüyor.
Ve yağmurlar,
Ülkemde görmediğim,
Yaprakların yoldaşı.
Eritiyor madenleri,
Şeker niyetine,
İşte gerçek.
İnsanlar toplanıyor,
Görüyorum,
Hepsi canım ciğerim.
Esmer ve yorgun yüzleri,
Güneye dönük.
Bir gün,
Yolculuğa çıkacaklar,
Biliyorum,
Güneye doğru.
Mor dağların doruklarında,
Işıktan bir yol arayacaklar.
Ve onlara yol gösterecek,
Yüreklerin ak kuşları.
Deniz şarkılarına hasret,
Geçecekler mor dağlardan.
Heyhat,
Her şair kendine söyler şiirini,
Ve mor dağlar şiirin kendisidir,
Mor dağlar icimizde.
Boşuna yorulmasın esmer yüzlü
Yolcular.
Geçtikleri mor dağlarda,
Ayakları kanamasın.
Yollar varmaz ki yanıta,
Yanıt yüreklardedir.
İşte hayat.
Sofranda iki kaşık olsun
Derdi babam,
Ve kandi kaşığınla
Başkalarını doyur,
Şiirini de kendine söyle.