Her Neyse Şiiri - Sabah Cömert

Yürüyorum,
Yürüyorum karanlıkça hırpalanmış kaldırımda.
Basıyorum üstüne eskimiş tüm adımların.
Eziyorum izlerini, insanların, yürümüş.
Yürümüş, düşümüş, tükürmüş.

Her neyse, her kimse, her ne biçimde nereye gittiyse...
Bana ne? Kimin umrunda? Terbiyesiz!

Çekiyorum,
bir çizgi kokain gibi burnuma bürüdüğüm.
Dumanı, sigarayı. İçime, sinirlerime.
Küçümsüyorum yargılamış, kabulsüz bakışları.
Çiziyorum aklımda, karikatürlerde onları.
Gülüyorum.

Her neyse, niyeyse, her ne kimin altında ezildiyse...
Sana ne? Benim umrumda! Terbiyesiz!

Bıkıyorum,
bir ter gibi kirletip atsam onları.
Yahut yeni kurallarla boyun eğdirsem hükmüme.
Bir köle gibi direniyor sessizimde düşünce.
İnadına özgür bırakıyorum sözcükleri.

Her neyse, kimeyse, her ne koşul altında ne amaçla dizildiyse...
Kurumuş, dil ucunda, kafiyesiz.