Ey yar..! Gözlerinin kahvesinde tutsak kaldığım, yüreğinin kuytusunda can olduğum kadın... Bugün dört Kasım günlerden pazar, yüreğimle beynimin savaştığı bir gün. O kadar gel gitler yaşadım bilemezsin bilemezsin, sensiz geçen her gün benim için sürgün bir cehennem. Oysa seninle ne kadar mutluyduk, o güzel günleri cehenneme çevirdiler, gözlerimizden yaşlar aktı yüreklerimize düştü kor... Akşamın karanlığı çökmekte hücrelerime Aklımda yine sen varsın ve bakmaya doyamadığım güzel gözlerin.
Nasılsın demeyeli hayli zaman oldu sana o kahve koyusu gözlerinden öpmeyeli Alnının ortasına bir buse kondurmayalı çok zaman oldu. Nasılsın? bir tanem, nasılsın?
Geceler boyu ağladım sensizliğime Artık ben eski ben değilim cantanem Sevgiyle baktığın gözlerimden eser kalmadı Yüreğimse ha durdu ha duracak bir gün...
Ey yar..! Belki de sana yazdığım son vedaydı bu satırlar Öyle ya bir daha veda edecek vaktim olmaz belki Gözlerine bakamadan kapanır çocuk gözlerim Hep dedim ya, Rabbim senin acını yaşatmasın bana... Avuçlarımda biriktirdiğim duamsın sen, o duaların ilk ve tek aminisin.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
