Her Mevsim Gülmüşüm Ben Şiiri - Yusuf Du ...

“Yâ Rabbi, onlar küçüklüğümde
beni nasıl (özenle) yetiştirdilerse
Sen de onlara merhamet buyur.”
(İsrâ sûresi, 24. ayet)
Duyduğum ilk ezanla,
Babam koymuş adımı.
Sütüyle vermiş annem,
Bal tatlısı tadımı.
Gururla saymış babam,
Attığım her adımı.
Bakışlarımdan annem,
Anlamış muradımı.

İyi güzel ne varsa,
Onlardan almışım ben.
Gönül bahçelerinde
Her mevsim gülmüşüm ben.

Babamın omuzundan,
İnmediğim çok olmuş.
Ben uçtukça kuş gibi,
Annemin yüzü gülmüş.
Sevincinden babamın,
İçine huzur dolmuş.
Dünyada mutluluğu,
Annem benimle bulmuş.

Oyun oynaş çağında,
Bir sevgi ocağında,
Mutluluk kucağında,
Her mevsim gülmüşüm ben.

Hayat yolunda babam,
Elimden tutan oldu.
Sabırla annem beni,
Bana tanıtan oldu.
Babam bir aslan gibi,
Gönlümde yatan oldu.
Cennet gülünü annem,
Bana koklatan oldu.

Annem babam yanımda,
Çiçek açtı canımda.
En mutlu zamanımda,
Her mevsim gülmüşüm ben.

Şimdi annemle babam,
Nerdeler ah nerdeler?
Bir ses diyor ki bana,
“Kapandı tül perdeler,
Sevgili annen baban,
Bir dönülmez yerdeler.”
Bilirim öyledir de,
Acıları can deler!

Meğerki bu dünyada,
Ömrüm geçmiş hülyada,
Upuzun bir rüyada,
Her mevsim gülmüşüm ben.

Onlardı yetiştiren,
Beni bir çiçek gibi.
Üstüme titrediler,
Nazlı kelebek gibi.
Özlüyorum onları,
Hâlâ bir bebek gibi,
Merhamet eyle Rabb’im,
Olsunlar melek gibi.

Babaya doğru göçen,
Anneye doğru uçan,
Cennet bağında açan
Her mevsim gülmüşüm ben.