Her Masal Mutlu Sonla Bitmezmiş...

Her masal mutlu bitmezmiş, bin yalan bir mazereti örtmezmiş, bazı yürekler sevgiyi hak etmezmiş, en büyük aşklar bile ihanete direnemezmiş…

Sahi; kim ayırdı bizi?

Bir masaldı aşkımız, periler aleminde söylenirdi şarkımız, kırmızı güllerle doluydu bahçemiz, yanan yüreklere simgeydi çeşmemiz…

Dağlar kıskanırdı sevgimizi, tanımadık dostlar alkışlardı ikimizi, koca surlar saklardı giz’imizi, kasırgalar sökemezdi kenetlenen ellerimizi…

Sahi; kim ayırdı bizi?

Hani umut ekmiştik yollarımıza, bir gün yalnız düşecek olursak, saracaktık onları kollarımıza, erken düştü karlar dallarımıza; bu üşüyen yürekler biz mi olacaktık?

Sahi; kim ayırdı bizi?

Her masal mutlu bitmezmiş, bin yalan bir mazereti örtmezmiş, bazı yürekler sevgiyi hak etmezmiş, en büyük aşklar bile ihanete direnemezmiş…

Neden yaptın, nasıl yaptın bunu bana..? Aklım almıyor, anlatsana; bunu hak edecek ne yaptım...
Kaç kez yüreğimi ayağının çamuruna paspas ettim… ve ben artık bittim…

Sahi; kim ayırdı bizi?

Gerçek tek de olsa, farklı söylüyoruz değil mi mazeretimizi…

Olsun be, senin dediğin gibi olsun; bensiz hayatına teselli bulursun; belki de böyle avunursun… yalanların, yanlışların, ihanetlerin sebepsiz kalmasın…

Ben ne desem boş, sen yine bildiğin tek yolda koş… “bin” yol döşedim ayaklarına, sen hep kendi “bir” yolunu seçtin ve beynimi, yüreğimi biçtin…

Bu ilk değildi, biliyorsun ama son olacak..
Artık bu tas bu çeşmeden dolmayacak,
Bu masal da böyle son bulacak…

Her masal mutlu sonla bitmezmiş, yaşayınca anladım… ağladım... ama artık anladım…

Deliruh