Her Liman Şiiri - Yavuz Selim Dogan

her limanda bir sevgilim oldu benim
her limanda ayrı tat, her limanda aynı acı
hep yalnızlığa sallandı ellerim
ve hep aynı gözyaşlarıyla ıslandı mendillerim
ne deniz mavisi ne de martı beyazı
gecenin karası oldu kaderim
kurumuş yapraklar gibi savruldum ordan oraya
kim demiş kaptanlar denize aşıkmış diye
ben gönlümü güneşin doğduğu terde bıraktım
gözlerimi...
güneşi gözlerinde doğuran kızın gözlerinde...
bir türlü dönmedi hayatımın dümeni dönmesi gereken yere
ne vakit yüzümü vuslata dönsem
dalgalar kesti yolumu
fırtınalar tokat gibi iniverdi birer birer
ama alabora olmadım hiçbir zaman
yakamozlardaki ahenk
yunuslardaki sadakat umudum oluverdi
her defasında sığınacak bir liman buluverdim kendime
ama her liman farklı bir hayattı benim için, alışmam gereken
farklı aşklara yelken açtım farklı topraklarda
farklı gözlerde aradım doğacak güneşleri
farklı dünyaları teneffüs ettim
seviştim deniz fenerlerinin ışığı altında
dalga sesleri arasnda öpüştüm meltemlerle
şiirler yazdım martı çığlıkları arasında yeni aşklarıma dair
ama hep kayalıkalrın yalnızlığında buluverdim kendimi
ölünün dirilmesini bekler gibi
bekledim ucu yanık mektupların gelip beni bulmasını
imkansızlıkların türküsünü söyledim durdum
ve her türkü aynı şeyi söyledi bana
karcaoğlan gibi çok kez aşık olmuşum ama
mecnun gibi bir kere sevmişim
her limanda bir sevglim olmuş benim
her limada seni sevmişim...