Her Kesime Şiiri - Nurzal Keser

Yıllar sonra bir kasaba gördüm.
Birebir somut
Kendi gözlerimle, canlı.
Geceydi, bir yaz gecesi
Kasabanın ışıkları uzaktan,
Yıldızlar gibi parlak, pasparlaktı,
Hüzünlendim, annemi düşündüm.
Anneleri düşündüm.
Şefkati ve sıcaklığı.
İnsanları düşündüm,
Binbir çeşit, binbir şekil,
Siyah, beyaz, sarı, saf, melez…
Ne olursa olsun işte!
Sonuç aynı hep insan, milyonlarca, milyarlarca.
Mesele bunu bilmek.
Mesele bu gerçekliği insanca görebilmek.
Ve de anlayabilmek.
Nereden bakarsan bak,
Asıl olan değişmez, değişmeyecek.
Gidişat geçmişte de kötüydü.
Şimdi de öyle.
Gelecek için aynı şeyi söylemek,
İnsancıl olmaz, umutlu olmaz.
Zihniyetleri değiştirmek elimizde,
Akılları doldurmak, fikirler üretmek.
Tabi bu kendiliğinden olmaz,
Çalışmak lazım,
Gece gündüz.
Gerekirse;
Yemeği içmeyi bazen unutarak,
Dolu dolu, içli dışlı çalışmak.
Çocuklarımızı, gençlerimizi de kendimize ortak ederek.
Kimseyi ötelemeden, bertaraf etmeden çalışmak.
Köylüsü, işçisi, memuru, bürokratı…
Hep birlikte el ele vererek,
Korkmadan, usanmadan çalışmak.
Afrika için, Filistin için,
Somali için,
Açlık için, yoksulluk için,
Barış için, sevgi için,
Yazmak, çizmek, tartışmak,
Fedakarlık ederek her bir şeyimizden.
Varsa mutluluğumuzdan.
Zamanımızdan, işimizden, uykumuzdan.
Böyle gelmiş, böyle gider,
Demeden, bilinçle ve hırsla.
Küçük bir kıvılcımın,
Samanları alevlendirmesi gibi.
Her bir yerde kıvılcımlar oluşturarak,
Her bir yere, binbir renkli çiçekler gibi,
Fikirler yayarak.
İnsanlığı bu hedef doğrultusunda,
Yönlendirerek ve dikkatlerini çekerek.
Yapacak bir şeyler var!
Her zaman yapacak bir şeyler vardır.
Doğan her gün bize,
Bunu hatırlatmalı.
Bunu hatırlatması dileğiyle…