Her Kent Geride Bir Soluk(luk) tur

Yalnızlığın, -anlatamadığın öpücüklerin…-
Sokak tenhalığındaki bir mırıltıda
Havlusu ıslak bırakılmış bir beden gibi,
Sarmış, kalemin bir sahil kentinin rengini

Yüzüne doymayan kısa anların hatırasıdır
Yorgunluk
kanat çırpar.

Gözlerin kendini kendi teninde yitirmiş,
Öyküsüne bir ova kentinin rengini
Uzak, görülmemiş bir toprağın avazını katmış
Çoğalan bir sancıdır yalnızlık
Ölüm uykudan önce girmeli koluna

Göçün teninde sağnak bir yağıştır
Ayrılık
kanat çırpar.

Gidişlerin alamadı hiçbir kentin soluğunu
Uzun söylenişleri özlem diye okutarak
Her kalem kendi yazılmış sözcüğünde deli
Görmek, yalnızlığının diğer adı gibi kaldı

Yitirmenin bedende diğer kalbidir
Mekan
kanat çırpar.