O ân kalbimin sızısını ne dindirirdi bilmiyorum, belki oracıkta ölmek belki de ölene dek direnmek…
Korkaklığımdan direndim aslında, kim bilir ölmeyi beceremediğimden belki de!
Ve fakat sebebi her ne idiyse orada, nefes aldıkça acımaya devam ediyor hâlâ içimde bir yerlerim.
***
Ben ağladığını görsem bir çocuğun; büyük konuşmaksa büyük konuşmak olsun adı, hâşa huzurdan Tanrı’ya inat, öleceğimi bilsem başucunda beklerdim…
Ben yürürken herhangi bir yere, bir yerde ağlayan çocuk görsem; utanırdım ağlarken karşında!
Hiç tanımadığım/bilmediğim/ve bilmeyeceğim bir çocuk için, çocuk üzülüp ağlamasın diye, hem ölüp hem öldürebilirdim…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta