Her İnsan Ölecek Yaştadır...

Her şey hazırdı artık. Zorlu geçen iki sene sonrasında artık hiçbir bankaya borcu kalmamıştı. Derinden nefes almanın zamanıydı. Hiç zaman kaybetmeden ilk maaşını alıp bir tatile çıkmalıydı ailesiyle. Eşi ne kadar acele etmeyelim biraz toparlayalım dediyse de dinlememişti. Bu ay maaşı alınca hiçbir yere bir kuruş borç ödemeyeceğim dedi heyecanla. Bu fırsat kaçmaz Filiz anlıyor musun bu fırsat kaçmaz. Arabasının bakımını yaptırdı, muhabbet kuşları Cemreyi akşamdan komşuları Halil beylere emanet etti. Sabah ezanıyla çıkacaklardı yola. Öyle ya öğlenin güneşine kalmanın bir manası yoktu. Sabah ezanla çıkarlarsa öğlen yemeğine otelde olurlardı. Otel için rezerve yaptırırken günü bile belli etmemişti.
Heyecandan uyku girmedi gözüne, yeni aldığı eşofmanlarını ve spor ayakkabılarını giydi daha kimse uyanmadan. Sonra sırayla eşini ve çocuklarını kaldırıp düştüler yola…
Metin bey iki senedir bugünü bekliyordu ve nihayet tatil için yoldalardı artık.

***

Maliye bölümünü tercih etmesinde ön ayak olduğu için kızıp duruyordu abisine. Oysa o liseden beri sınıf öğretmenliği düşünüyordu. Maliye bölümünün dersleri ağırdı, yılsonu sınavları da istediği gibi geçmemişti. Büt için tekrar okula gelmesi gerektiğini ailesine nasıl açıklayacağını bilmiyordu. Yurt neredeyse boşalmak üzereydi, öğrencilerin çoğu tatil ile memleketlerine gitmişlerdi ve sadece yurt çalışanları ile kendisi gibi henüz parası gelmemiş birkaç öğrenci vardı. Lanet telefon bir türlü çalmıyordu, abisi bir türlü aramıyordu. Oysa iki gün geçmişti abisinden harçlık sözü alalı.
Nihayet beklediği telefon geldi, hazır olan çantasını sırtlanıp terminale koştu. Hangi firma olduğuna bile bakmadan ilk arabaya kestirdi biletini.
_Ad soy ad
_Erhan Çetin
…Cam kenarı olsun da hangi tur olursa olsun diye geçirdi içinden. Otobüsün kalkmasına henüz on dakika vardı ve gece hiç uyumamıştı, başını cama yaslayıp dışarıyı izlemeye başladı. Muavinin sesini duyabiliyordu.
_Aydın yolcusu kalmasın, otobüsümüz hareket edecektir

***

Gel teskere gel diye geçen on beş ay sonrasında artık şafak doğan güneş diyordu Öztürk! Koğuşun ortasında bir sağa bir sola volta atıyordu ya ne fayda, yelkovan akrebin arkasına saklanmıştı sanki, yürümek bilmiyordu. Olan gücüyle haykırıp son kez “koğuş kalk” demek istedi fakat henüz saat gecenin üçüydü ve nöbetçi hariç bütün askerler tatlı bir uykudaydı. Öyle ya, yorucu bir gün geçirmişlerdi. Eğitim, spor, atış.
Bütün devrelerine tek tek sarıldı, sıla özlemi içini yaksa da buradan arkadaşlarından ayrılacak olmak da bir an için dokunmuştu. Dile kolay bir senedir Iğdır dağlarında askerlik yapıyordu ve burada ki arkadaşları hem ana olmuştu ona hem baba. Askerlik böyle bir şeydi işte. Son kez arkadaşlarına selam verdikten sonra nizamiyeden ayrıldı koşar adımlarla. Iğdır’a son kez bir daha baktıktan sonra hafifçe gülümseyip “seni haritadan sildim ey şehir” dedi.
Silemezdi tabi. Öztürk vatanını seven bir gençti ve gururla dönüyordu memleketine. Onu bekleyen ailesine, nişanlısına, dostlarına…

***
Fakülteden mezun olduktan sonra dört defa girmişti Kpss sınavlarına. Her seferinde yüksek puan almasına rağmen tercihlerde bir şekilde takılmış ve bir türlü görev alamamıştı. Artık tamamen ümidini kesmek üzereyken son tercih sonuçları açıklanmış ve Aydın Tapu Kadastro müdürlüğüne atanmıştı Neriman! Annesi onu bir başına gurbet ellere göndermek istemiyordu. Kız başına elin illerinde ne işin olur senin dese de babası annesini azarlıyor, “boş yere mi okudu kız, neresi olursa olsun gidecek yapacak görevini “ diyordu. Evde oturup koca bekleyecek değildi ya. Yıllarca eve kapanmış hayatla bütün sosyal ilişkilerini kesip kpss sınavları için çalışmıştı. Memuriyet onun hakkıydı. Görev başvurusunu yapmak için babasıyla birlikte çıktılar yola. Öyle heyecanlı öyle mutluydu ki Neriman! Nihayet göreve başlayacaktı

***

Mesut ve Feyyaz her akşam olduğu gibi bu akşam da rakı şişelerine sığınmış, gün ağarana kadar içmişlerdi. Garson gelip kapatacağız abi demese kalkacakları yoktu. Hesabı ödeyip usulca kalktılar. Ayakta duracak halleri olmamasına rağmen birbirilerine sarhoş olmadıklarını söyleyip hava atıyorlardı. Daha nereye park ettiklerini bilmedikleri arabalarını yanlış sokaklarda aradıktan sonra geldiler arabalarının başına. Mesut belinde ki bira şişesini kafasına diktikten sonra ceplerinde anahtarı aramaya başladı. Feyyaz ona kızıyor bir an evvel anahtarı bulmasını istiyordu. Otoparkın köşesinde onların kamyonundan başka hiçbir araba kalmamıştı. Mesut öyle sarhoştu ki anahtarı kontağa takmak için bile hayli uğraşmış parktan çıkarken de korkuluklara çarpmıştı. Demir yığını kamyon sağa sola savrula savrula caddenin ortasında ilerliyordu. Bir yandan bağıra bağıra şarkı söylüyorlar bir yandan da camdan dışarıya sarkıp günaydın diye sağa sola bağırıyorlardı. Gün aydın olmak üzereydi şehirde fakat gün getireceği karanlıktan habersizdi belki de.

***
Büyük bir gürültü koptu. Mesut’un kullandığı kamyon önce Ankara’dan gelen Ankara- Aydın otobüsüne sonra da bir hususi araca çarptıktan sonra yolun kenarında elinde bavullarla bekleyen bir baba ve kızı ezip askeriyenin duvarına çarparak durabildi. Yolda kan gölü vardı adeta. Çarptığı otobüsten fırlayan yolcular sağa sola savrulmuştu.

Haber programları Aydında ki bu dehşet kazayı haber veriyordu.
Sonra ekran karardı, Muhabir yutkunan bir sesle devam etti. Kazada hayatını kaybedenler şunlar;
Metin COŞKUN
Filiz COŞKUN
Merve COŞKUN
Erhan ÇETİN
Öztürk KILIÇ
Neriman BAL
Musa BAL
….
Kazaya sebep olan kamyonun alkollü sürücüsü Mesut KIRIK olay yerinden kaçarken, Feyyaz TİMUR ağır yaralı olarak hastaneye kaldırıldı.

“HER İNSAN ÖLECEK YAŞTADIR”
Ve Ölüm hayat için plan yapan bu insanları alkolü bir şoförün katliam gibi sebep olduğu bir kazada bir araya getirmişti.

25 Şubat 2013
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA