Her insan karanlığı sevmez, korkutucu gelir kimine…savunmasız güçsüz hissettirir…bazılarındaysa gece karanlığı gök kubbeye çatlatan naralardır…bir sırdır karanlık, bir gizem bir sığınak…karanlığımın gizemi yok aslında…benim seçimim olmadı renksiz olmak…ama sevdim sığınağımı bir göz daha kazandırdı yaşamıma…hissetmeyi öğretti, duyularımın pusulasını çıkartı ortaya…görünür alemi baksaydım belki farkında olmazdım hiçbirinin…renkleri yüzleri görür ama hissetmezdim bu anlamda…
Zor böyle olmak, kimi yerde düşüp ayağa kalkmak, yaralanmak! Ama asıl güzellik farkındalığın kapısını elinde tutmak…seslere ulaşmak, duygulara ruh ile dokunmak bilemezsiniz o anda nasıl renklenir karanlığım…sesler olur benim ışığım…bir gün sizde görme yetinizi kaybedebilirsiniz, kaybeden karanlıkta yürümeyi öğrenin!
23/09/2010-01:21-İlknur KÖKNAR
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta