Her İnsan Şiiri - Enes Kepil

Her insan kendi acısından çıkar yola
Her insan dört duvarı arasında aklının

Duyduğunuz gördüğünüz
hissettiğiniz
En dibe vurduğunuzda uyandığınız
Her şey geçmekte olurken
Daha fazla geç olmadan anlamaya çalıştığınız
Günler var kiminin iple çektiği
Günler var gelmesi istenilmeyen

Bir söz söylemek gerekirse
Her şeye rağmen
Alabildiğine düşüncelerinizin.
Olabildiğince karşısında durup
Söylüyorum evet acılarınızın..

Bir bebek doğdu bugün
Annenin sevinci gülücükler oldu
Yayıldı dudaklarından
O büyük sancıların kısacık sonrasında

Bir çocuk, küçük bir çocuk
Hikayesini unuttu babasını uğurlarken
Yıllar sonra baba olduğunda
Hatırladı her şeyi
Yeniden çocuk olmuşçasına

Bir sevde türkülere karıştı
Dolandı kulaktan kulağa
Her birinde sanki aynı özlem
Derinleşti ve derinleşti

Yinelendikçe her şey ve ardından
Yenilendiğinde her şey
Ortak bir kümeye dönüştüğümüzde
Anlaşıldığında o dışarıda görünen
Aslında o içimizdeki şey

Diyorum ki,
O her şeyin içinde
Her bir şeyden vardır derdi
Her anlaşılmaya bir anlam yükler,
O her bir şeyi yan yana dizip
Karşısına geçip onları izlerdi.

O en çok gülümseyen çocukları sever
En çok üzülen çocuklara üzülürdü
Yirmilerini aşmış
Otuzunu çoktan geçmiş
O kırklı yaşlardaki çocuklara
Üzülürdü en çok
Çünkü bilirdi dönüşü yoktu zamanın.