Her İlkbahar Gelende. Şiiri - Fahri Bulut

Can dostlarım, güzel insanlar,
Nasıl ki ay güneşten aldığı ışınları yansıtıyorsa,
Ben de sizlerin dostluk, güzellik ve sevgisinden ilham alarak,
Şiir yazmaya çalışıyorum. Yürek sıcaklığında, sevgiler selamlar.
Dillerinizden barış türküleri, yüreklerinizden sevgiler,
Yüzlerinizden gülücükler hiç ama hiç eksilmesin.

HER İLKBAHAR GELENDE
Her ilkbahar gelende, bir hazan düşer yüreğime,
Yankılanır ahlarım, oflarım dağların yamaçlarında.
Akar didemden yaşlar sicim-sicim,
Neden yağmıyor bahtı baran yağmurları?
Nasıl oluştu zannediyorsunuz çöl fırtınaları.
Her ilkbahar gelende savrulan yapraklarda,
Kaybederim tozpembe umutlarımı,

Yaka-yaka kese-kese yok ettik ormanlarımızı.
Dağlarımız çıplak, pınarlarımız kurumuş,
Kalmadı sürü –sürü koyunlar,
Melemez oldular kınalı kuzular,
Havlamaz oldular kangal köpekleri.
Ne Yörükler yaylalara göçer oldular,
Ne de Yörük kızı Kezban sağar oldu koyunları,
İçemez olduk o temiz sütleri, yiyemez olduk hilesiz yoğurtları,
Duyulmaz ettiler duyamıyoruz,
Aşıkları ağlatan yanık kaval seslerini,
Şakımaz oldular kızıl şafakla şeyde bülbüller.
Hepsi terör korkusundan sindiler sustular.
Bitmedi şiddet, bitmedi terör,
Barış ormanları dikemedik dağlarımıza,
Barış türküleri yankılanmaz oldu doruklarda,
Yok, edemedik insanlık ayıbı terörü,
Kardeş türkülerimizi söyletmediler,
Söyleyemedik hep birlikte,
Kol kola kenetlenip oynayamadık zeybeklerimizi,
Çekemedik halaylarımızı, tepemedik horonlarımızı,
Dağlarımızda, yaylalarımızda ovalarımızda,
Şehirlerimizde, sokaklarımızda,
Korkusuz gezip, koşamadık gecelerimizde,
Korkusuz uyuyamaz olduk evlerimizde,
Korkusuz yaşayamaz olduk, hep birlikte vatanımızda,
09 ŞUBAT 2009
FAHRİ BULUT RIZAOĞLU