HER HÜZÜNLÜ ŞARKIDA BENİ ARa

...Bir acı nağme düşünce dile,
....Yine kanadı yara
......Son sözüm bu,
........Her hüzünlü şarkıda beni ara

Gurubun kollarına yapayalnız
Dalından kopan bir gül gibi solgun bırakılış
Bu terk ediliş içimde serencamdır
Dilimde hüzünlü bir şiir olan bu kaçış
Damarımda deli dolu dolaşan
Kanadıkça kanatan acıtan kırık camdır

...Giderken öylece gittin
....Elveda bile bırakmadın rüzgara
......Son sözüm bu,
........Her hüzünlü şarkıda beni ara

Üzerime art arda yıldırımlar çığlar düşüren
Fırtınalar koparan bu olmaz olası sevdanın sonu
Ya kendi içime sürgün yada damdır
Adına seslenen, geceye hece hece şiir üşüren
Şu eskimiş kalemime darağaçları kuruldu
Cezam apansız sorgusuz sualsiz idamdır

...Adını da silmişsin
....Varıp o eski duvara
.....Son sözüm bu
........Her hüzünlü şarkıda beni ara

Bu koyup gidiş,bu unutuluş sonrasında
Ardın sıra koşmadım seslenmedim desem de
Hala boşluğu inleten sessiz sedamdır
Sabahın ilk ışıklarında yalnızlığa vurulan
Bu şiiri akşamın alacasında çentik çentik yazan
Hep buhranlarla yoğrulan şu garip adamdır
....
Hiç duymasan da bu şiir sana son vedamdır

Muhammed Mehmet GÜL