Her Hikayenin Bir Sonu Var

Her sevinç kolayca ele geçmez...
Yaşadığını bilmelisin, kuşlar gibi özgür ve hür...
Zaten sevinçli hikaye insanların özgürce yaşamasıyla başlar.
Dertler insanın omzuna yük olursa
yüreğinden akan fırtınanın sesiyle uykulardadır.
Yeri gelir uyanır, yeri gelir dert etmez hayatı...
Sırf hikayeler mutlu bitsin diye
koskoca bir hayatı dert sıkıntısıyla geçirmek kendine eziyettir.
Aksine yaşamla dost kalmak,
şu kısa hayatı tadıyla yaşamak büyük bir velinimettir.
Hikayeler çocuklukla başlar, yaşlılıkla biter.
Bütün mesele ve en büyük marifet,
kuşlar kadar özgür ve hür olmakta...
Onlar gibi hayatı doyasıya sevinçleriyle yaşamakta...
Bedeninle...
Duygulardaki hayallerle...
Hikayenin sonunda herkes ölür.
Beden toprağın hayaller yüreğindir artık.
Mutlu sona yaklaştıkça
her sevincin gülen gözleri,
duyan kalbi,
hisseden ruhu ortalıkta pek fazla gözükmüyor ise
son mutluluğu sonsuzlukta biter.
Gün kavuşma gününe dönüşür.
Ve herşey sevinçle toprağa gömülür.