Yağmurlar toprağa sen bana yağıyorsun ılık nisan akşamlarında. Yanıyor bedenim ruhum alev ateş acılar içindeyken sağnak sağnak geliyorsun ve sen bile bu mucizenin farkında değilsin. Sahraların bin yıllık kuraklığını yüreğimden alıyorsun ıslanıyor kurak topraklar filiz vermeye hazır.
Yaşantımın engebeli yollarında ve en derinliklerinde vurgun yediğimde sen uzatıyorsun elini bana. Tutup çıkartıyorsun beni en karanlık derinliklerden, ölümün karanlık yüzü bana göz kırptığında sen kurtarıyorsun beni kanlı savaş alanlarından. Bir mülteci çocuğun her şeyini yitirip tek bir canıyla ateş hattından kaçtığı gibi kaçıp sana geliyorum. Senin kollarında kurtuluşun dayanılmaz hafifliğini yaşıyorum ve yine senin kollarında yaşamın o tılsımlı ezgilerini dinliyorum.
Salkım salkım açıyor baharın çiçekleri ve ilk defa çiçeklerin bu kadar anlamlı ve güzel göründüklerinin farkına varıyorum. Dağ bayır yeşil bir kilime bürünüyormuş meğer bu zamanlarda Zaman denilen karanlık girdap aslında ne kadar güzel bir ahenk içinde ilerliyormuş. Sabahın ilk ışıklarıyla aydınlanan evren gecenin lacivert akşamlarında bin bir renkli yıldızlarıyla insanı yaşama özendiriyor. Hayatı sevdiriyorsun yeniden bana, ben varım korkma tesellisini yüreğime ekiyorsun.
Sen varsın biliyorum benim kurtarıcımsın bilmeden.
Yıllardır nadasa bıraktığım gönül topraklarımda yeşeriyorsun. Daha bir verimli daha bir cömert sürgün veriyorsun.
Benim topraklarımda yeşeriyor ve sürgün veriyorsun, yaşama özendiriyor bir o kadar da ölümü unutturuyorsun.
Sen bana ben sana akıyoruz işte bilmeden. Bin yıllık haykırışlarım getirdi seni bana biliyorum. Ve bin yıllık haykırışların beni sana. Bana hiç kızmıyorsun, yalnız geçen yıllarımın acısını çıkartmak istediğimde. Bana hiç bağırmıyorsun yaramaz bir çocuk olup sana şımardığımda. Hatta bilerek yada bilmeyerek seni üzdüğümde.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
