Her güne inat yeniden/istanbul ayaklarım ...

Bir trafik daha başlıyor İstanbul’da
Önceki gecelerin uykusuzluğu yüzümde
Her güne inat yeniden
Yeniden nefes alıyor
Düşünüyorum,
Düşüncelerim işgal edilmiş
Can çekişmekte
Ölmeden inadına
Ay ışığında geceleri
Sessizliğe boğarım kendimi boğazın sularında
Bin bir kelimem yüreğimde olsa da
Ölümüne susarım
Ölüme susarım

Sıkış tıkış ulan her şey
İstanbul ayaklarım altında
Arabaların park ışıklarından oluşan
Ateş böceği sürüsü
Canımı fena halde acıtmakta
Geçtiğim yerlerde
Kimlerin anısı varsa
Sızlar gibi kemikleri

Yıkılmış odamın duvarlarını özledim
Tuzla buz olan
Kışın soğuk geçiren camlarımı
Eskilerimi özledim
Kaybolan bahçemi
Yemyeşil ağaçlarımı
Yaşamadığım çocukluğumu özledim
Kir pas içinde
Kâh kumun
Kâh çamurun içinde
Saflık kokan çocukluğumu özledim
Tertemiz bir İstanbul istedim.
Doğduğum şehirde yabancılığıma lanet ettim

Gecekonan evlerde büyürsen
Yeni yetme binalara alışmazsın
Dar gelir sana o koca yapılar
İnsanlar ücra memleketler kadar yabancı
Çocukluğumdaki gibi İstanbul’u koklamak hayal gibi
Çok fazla acı geldi bu dünya
Neyle boyarlarsa boyasınlar
Asla gerçek gibi olmayacak
Astarı tutmamış
Kiri gözüken bir dünya
Yağan yağmur gibi devinmek mi?
Taşlar gibi öğütülmek mi daha güzel?
Bir an önce gitmek lazım sonsuzluklara
Karışmak lazım kitapların kıvrımlarındaki
İki eksik söylenmemiş cümlelerin arasına.
Taksim’de bir geceyi sığdırmak lazım
O gecenin sabahı hiç olmamalı

İşgal edilmiş düşüncelerim
İçten içe bir isyanın eşiğinde
Çok fazla sürmez esaret
Hadi biraz cesaret
Uçuruma atlamak
Gerçeklere düşmek gibi
İçten içe bir isyanın ayak izlerini arar gibi
Düşmek peşine zamanında
Yakalanma korkusu olmadan
Acıların kapısını sımsıkı kapatıp
Ne kadar yükü varsa toplayıp götürmek lazım buradan
Zamanın hırsızları
Soldurduğunuz yetmedi
Doğduğum şehirde yabancıyım
Küsüyorum gibi
Susuyorum

İstanbul’da trafikte mahsur kalıyorum
Bir de düşüncelerimin içinde
Herkes tanıdık gibi
Bir önceki günden devrilmiş
Yeniden yapılandırılmış gibi

Kaçıyorum doğduğum şehirden
Her gittiğim şehrin mecburiyetinde
İstanbul’u buluyorum
Özlüyorum doğduğum şehrini
Dönüyorum kentime
Yabancılaşıyorum kendime
İstiklal’e koşuyorum
Sanki bir şey varmış gibi
Lanet edenlere lanet ediyorum

İstanbul ayaklarımın altında
Yüreğim yanıyor...