Her Gün Bin Kere Ölüyorum

Bir gülümseme yeterdi belki de
kış dokunan ellere ne varsa suskun
düşünce kalbime bastırıyorum
yine yalnızlık dolaşacak ayaklarına
suslar kalacak koca şehirde sen yoksan
belki küçücük bir hatıra çıkar dokunsan kumbarandan

Posta kuşlarıyla yolla şişe içinde
hapset denizlere bırak
belki gelir gönül rıhtımına
telgrafın tellerine kuşlar konsada
dağlarda kızılcıklar olduğunda
bırak gönlüne sabah yeline doğsun
şu öksüz şafak

vaktinden önce sökmez ilkbahar
uzak ihtimal değil yağmur yağacak
kiralık hayatlar
dünya yalan her günün sonunda kalan
içimde şu zavallı akşam
bilemezsin düşlerin düşmanı insan
bilemezsin yaşamak yalan
bilemezsin bu dünyanın
neresindesin
neresindeyiz
satır arasında sıkışan
sessiz bir harf
suda bir damla
toprakta bir toz zerresi
kapılıp gittiğin bir ümidin gölgesi
saçlarına düşen beyaz
ezip geçtiğin bir kum tanesi
bizden daha büyük bilir misin

kaldır gökkubbeye avuçlarına
düşsün dua tanesi
gözlerinde o ıssız suskunluk neden
yalnızlıklar kol geziyor
göz çukurlarında
ve kaybolan yıllar
ve umutsuz yarınlar
çekip gitmek hiç gelmemiş gibi mi olacak
bir gün dünyadan
hiç bir anlamı olmayan
yaralı akşamlar düşüyor toprağa
ölenlerle bin kere ölüyorum her gün
vurulurken barış güvercinlerim..

12.10.2015