Her Gidiş, İçimde Bir Şehri Sessizce Yıktı

Her gidenin ardından biraz daha sessiz oldum. İnsanlar sandı ki alıştım, ama ben sadece konuşacak gücümü kaybettim. Çünkü her gidiş, içimde ayrı bir şehri yıktı. Birinde çocukluğum yıkıldı, diğerinde hayallerim… En son gidenle de kendime olan inancım enkaz altında kaldı. Kimse görmedi bunu; çünkü ben hep gülen yüzümle gizledim. Ama içimde kaç tane yıkıntının altında kaldığımı, kimse bilmedi.

Zamanla öğrendim ki bazı insanlar sadece bir “veda”yla gitmiyor; onlar beraberinde senin en güzel yanlarını da götürüyor. Sen geride kalıyorsun ama eskisi gibi olamıyorsun. İçinde hep boşluk kalıyor. Yeni insanlar giriyor hayatına, yeni cümleler kuruluyor belki ama o boşluğu hiç kimse dolduramıyor. Çünkü her giden, bir daha geri gelmeyecek bir parçanı da yanında götürüyor.

Ben en çok da bu yüzden yoruldum. Gitmelere değil… Benden götürdüklerine. Çünkü bir gün, aynaya baktığında görüyorsun ki aslında seni terk eden onlar değil; senin en saf, en kırılgan, en güzel yanların çoktan gitmiş. Ve sen hayatta kalmaya çalışırken, içinden çoktan ölmüş oluyorsun.