Her Gidiş Bir Kaldıkça Tamamlanır

Her Gidiş Bir Kaldıkça Tamamlanır

Artık yazılmıyor sana dizeler,
Adın – içimde yankılanmayan bir hece,
Anılar, köşeleri törpülenmiş taşlar gibi
Ne acıtıyor, ne ısıtıyor ellerimi.

Ben seni,
Bir mevsimi uğurlayan toprak gibi,
Sessizce, kabullenerek bıraktım.
Sana ait olan ne varsa
Zaman aldı, zamana verdim.

Her gidiş,
Bir kalışı içinde taşır aslında,
Sen gittin belki ama
Ben sende kaldım bir süre daha.
Şimdi dönüp baktığımda
Bir iz bile istemem geride.

Artık senin adını duymak
Sadece bir eski şarkı gibi,
Hatırlıyorum ama hissetmiyorum.
Kalbim,
O kıyıyı çoktan terk etti.

Sana yazılmış değildi hiçbir dize,
Sen sadece konuktun içimdeki fırtınaya.
Şimdi rüzgâr dindi,
Ve ben…
Kendime döndüm,
En çok da kendimi affederek.

Çünkü en çok ben üşüdüm,
Sana dokunamayan ellerimde.
En çok ben sustum,
Konuştuğumda beni duymadığında.

Artık ne gidişin kanatır beni,
Ne dönüşün merhem olur.
Ben,
Olduğu gibi sevdim seni,
Olduğu gibi vazgeçtim.

Ve işte şimdi tamamım.
Çünkü
Her gidiş,
Bir kaldıkça tamamlanır.
Şiir Hamit Atay,