Her Gece Pendik İstasyonunda Ay Olur.

rakım kristalleşmiş
bu aralar pek sevmiyorum bu enerji tasarrufu sağlayan lambaları. kristalleşmiş rakıya pek fena bir görüntü veriyor
uzakları da gördüğüm zamanları hatırlarım
çocuktum uzaklarda bir şeyleri ararken.
babamın da babası vardı.

dedem sık sık hikayeler anlatırdı zaman içinde burgaçlaşan
bir yerlere götüren hikayeler
ak sakalları vardı
ben hep ak sakallı hatırladım onu ve bir gün öldü
kimileri kanser dediler kimileri vade yetmiş
dedem tam 101 yaşındaydı
kocaman bir yüz yıla bir sene daha eklemiş ve sonrasında ölüvermişti.

ezanını abim okudu çok komik gelmişti bana
sürekli sürekli sürekli bir çınlama vardı evin içinde
abim ezan okuyordu amcam ve yengem ağlıyordu
babam daha sonra ağlayacaktı ya da ağlamayacaktı.

hastane kapısında beklerken çay içiyorum.
neden o kapıdayım neden bütün kediler sinirli,
bilmeden, düşünmeden; sürekli çiğ, demini almamış çayı yudumluyorum garabet zamanlardan bir kesit canlanıyor gökyüzünde
midemin tüm bulanmasına karşın bana inat vücuduma inat.

tren garındayız babamla
pendik istasyonunu sevmem ben
pis tipler gelir senden sigara ister
babamdan istedi birisi
yok o içmez
o zaman sen ver de işimize bakalım dedi arsız pezevenk
babam yüzüme baktı o bakışı bilirim ben
kafayı çakayım şuna gerisini sen hallet diyordu
baba ne olur diye baktım yüzüne
ne olur bu akşam kavga etmeyelim
kimseyle kavga etmeyelim
peki dedi gülümseyerek
çıkardım bir sigara verdim.

hastane kapısında beklerken çay içiyorum.
neden o kapıdayım neden bütün kediler sinirli,
beynim eziliyordu babam ölüyordu
gece bitiyordu.