Her Gece Şiiri - Arman Marazyan

Her gece başımı yastığa koyduğumda
Gözlerimle odamın tavanı arasına giriyorsun.
O an seni hayal ettiğim gibi
Gündelik hayatında da içten gülebiliyor musun?

Her gece yorgana sarılmaktan usandım.
Yastığıma sor kaç kere gözlerimle sel bastırdım.
Bütün sırlarımı bilen duvarlara sor,
Sesi çıkmaz ya hani, özlemimi bir tek onlara anlatırdım...

Her gece gördüğüm kabuslarla dolu rüyalar şahit,
Nefes nefese uyandığımda adının dudaklarımı esir alışına.
Her gece terleyen tenim şahit,
Bedenimin zangır zangır titremesine, boş omzuma bakınca...

Her gece daha da büyüyor tek kişilik yatağım,
Öyle sanıyorum ki, koskoca okyanusta bir kum tanesiyim.
Her gece yalnızlık usturası kesiyor böğrümü ta canından,
Öyle kanıyorum ki, damarlara hapsolmuş gibiyim...

Her gece sonuna kadar örtülen perdeler dile gelse,
Odadaki tek ışığın hayallerimdeki gözlerinin olduğunu itiraf ederlerdi.
Her gece kül tablası olarak kullanılan pencere eşikleri
Matematik ilahı olurdu,
Söndürülen izmaritleri sayabilselerdi...